Μετά την απόφαση “βόμβα” του ΣτΕ που έκρινε ότι “η ρύθμιση που επιτρέπει την εισαγωγή διακριθέντων αθλητών σε σχολές ΑΕΙ και ΤΕΙ της προτίμησής τους καθ’ υπέρβαση του προβλεπόμενου αριθμού εισακτέων παραβιάζει τις συνταγματικές αρχές της ισότητας και της αξιοκρατίας”, ήταν αναμενόμενο ότι οι αντιδράσεις κυρίως από την πλευρά των αθλητών θα ήταν εντονότατες.
Αννέτα Κυρίδου: “Ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό στον Ναυτικό όμιλο Θεσσαλονίκης από τα τέλη της έκτης δημοτικού. Όπως είναι προφανές έπρεπε να συνδυάσω τα μαθήματα μου με τις προπονήσεις και όσο μεγάλωνα τόσο μεγάλωναν και οι απαιτήσεις. Δεν ήταν λίγες οι μέρες που ξυπνούσα στις 5 το πρωί για να κάνω προπόνηση, να πάω σχολείο μετά να ξανά πάω προπόνηση και ύστερα με όλη αυτήν την επιβάρυνση να διαβάσω για το σχολείο. Από την δευτέρα λυκείου ως μέλος της εθνικής ομάδας απουσίασα για μεγάλα χρονικά διαστήματα από το σχολείο. Τότε ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί έπρεπε να καλύπτω τα κενά των μαθημάτων που έχανα. Δεν επαναπαύτηκα και συνέχισα να μελετώ και να διαβάζω.Το άνευ δε σημαίνει ότι δεν θα ξαναδιαβάσουν οι αθλητές αλλά ότι αναγνωρίζεται η τεράστια προσπάθεια που κάνουν και έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν τη μόρφωση τους στη τριτοβάθμια εκπαίδευση ως επιβράβευση των αγώνων που κάνουν.. Δυστυχώς ακούγεται ότι θα καταργηθεί αυτός ο νόμος και όσα παιδιά αγωνίζονται καθημερινά για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα μένουν ξεκρέμαστα. Πολλά παιδιά καθημερινά κάνουν θυσίες και χάνουν ιδρώτα με μόνο κίνητρο την θέληση και το πάθος τους για το άθλημα και την ανάδειξη της Ελλάδας. Καταλαβαίνω πως κανένας μη αθλητής δεν μπορεί να καταλάβει τις θυσίες που κάνει ένας αθλητής. Πως μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ανισότητα το γεγονός πως κάποιοι αθλητές με πολύ μεγάλες επιτυχίες έχουν κάποια προνόμια; Πόσα παιδιά από πόσα αθλήματα έχουν μια χαμένη νεότητα; Έχουν επιτυχίες και δεν τις ξέρεις και δεν τις στηρίζει κάνεις; Ένα κράτος με άπειρα ταλέντα που έχει σηκώσει την σημαία σε όλες τις ηπείρους καταργεί το ένα και μοναδικό πράγμα που μπορούσε να στηρίξει τους αθλητές του. Έχω πλήρη υποτροφία σε πανεπιστήμιο στην Αμερική και έχω παγώσει την σχολή μου για ένα και μόνο ιδανικό, την Ολυμπιάδα, χωρίς κανένα οικονομικό κέρδος πάρα μόνο την ηθική ικανοποίηση να εκπροσωπήσω το εθνόσημο. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά αυτά που ξαφνικά πρέπει να αφήσουν τον πρωταθλητισμό για να δώσουν πανελλήνιες και ελπίζω σύντομα να καταλάβουν το ποσό άδικο έχει το κράτος. Η Ελλάδα χαρίζει τα ταλέντα της σε άλλες χώρες”.
Μαρία Κυρίδου: “Είμαι κωπηλάτρια στο Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης από το 2010. Από τη πρώτη γυμνασίου δεν έχω χάσει ούτε μια μέρα προπόνηση, δεν έχω πάει ημερήσιες εκδρομές τριήμερες κλπ και έχω να κάνω διακοπές από την τρίτη γυμνασίου. Σήμερα είμαι μέλος πια της εθνικής ομάδας και προσπαθώ να πάρω μέρος στην Ολυμπιάδα νέων. Έχω Ίδη ένα μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και συμμετοχή σε παγκόσμιο. Η κωπηλασία είναι το δεύτερο πιο σκληρό άθλημα μετά τη κολύμβηση και μάλιστα στη χώρα μας λειτουργεί η εθνική ομάδα σε κοινόβια στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά τον χειμώνα και το καλοκαίρι στη Καστοριά.Την ώρα που ο συμμαθητές μου είναι παρέα με τους φίλους τους και την οικογένεια τους, εγώ πρέπει καθημερινά να ξυπνάω στις 5.30 να κάνω προπόνηση, να πηγαίνω σχολειό, μετά το σχολειό να ξανακάνω προπόνηση ως αργά το απόγευμα και μετά να γυρνάω στο σπίτι και να διαβάζω για να μπορώ να είμαι σε υψηλό επίπεδο στο σχολειό και τα έχω καταφέρει καθώς είμαι άριστη μαθήτρια. Τώρα στο κοινόβιο της εθνικής καθημερινά ξυπνώ στις 6,00 πάλι κάνω ίσως και τέσσερις προπονήσεις τη μέρα και ενδιάμεσα προσπαθώ να καλύψω τα κενά από τα μαθήματα που χάνω. Το Φλεβάρη με μια υπουργική απόφαση που μείωσε τις απουσίες των αθλητών στο μέσο της χρονιάς δημιουργήθηκε ολόκληρη σύγχυση για το αν θα μπορέσουμε εμείς που προσπαθούμε για την Ολυμπιάδα να συνεχίσουμε προπονήσεις η όχι. Στη διεύθυνση της δευτεροβάθμιας υπήρξαν υποστηρικτές μας αλλά μετά λύπης μου και υπεύθυνοι οι οποίοι θεωρούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες πανηγυράκι. Για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι οι αθλητές είναι κακοί μαθητές και καταλήγουν στον αθλητισμό γιατί δεν μπορούν να ασχοληθούν με το σχολειό. Το θεωρώ τραγικό. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα!! Τώρα με την απόφαση να καταργηθεί το άνευ μας στερούν κάθε όνειρο και καταστρέφουν το μέλλον μας και κάθε μας προσπάθεια!! Οι αθλητές δεν παίρνουν την θέση κανενός καθώς και αυτή κάνουν την δικιά τους προσπάθεια για να ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος και να φέρουν την γαλανόλευκη σημαία μας ψηλά κάνοντας ταυτόχρονα υπεράνθρωπη προσπάθεια να ανταπεξέλθουν και στις απαιτήσεις του σχολείου!”
by 
