Προ ημερών και συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου, τιμήθηκαν από την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης ως “Επίμονοι Θεσσαλονικείς” ο Κώστας Τριγκώνης και ο Ιορδάνης Πασχαλίδης.
Στην ομιλία του κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ο Κώστας Τριγκώνης ήταν “χείμαρρος”μιλώντας – ίσως και για πρώτη φορά δημόσια – όχι για ιστιοπλοΐα, αλλά “για τη δική του Θεσσαλονίκη”. Το navysports, gr σας παρουσιάζει σήμερα αυτούσια αυτή την ομιλία του, γραμμένη λέξη προς λέξη απ τα δικά του χέρια, με τη σφραγίδα του. Όσοι ήσασταν εκεί ας την θυμηθείτε. Όσοι δεν ήσασταν απολαύστε την παρακάτω.
Του Κώστα Τριγκώνη
Ήρθα σ αυτή την πόλη σε ηλικία 3 ετών περίπου. Μαγεία το νερό και αυτή η όψη της προς την θάλασσα.
Αυτές οι διαφορετικές εικόνες που σου δίνει κάθε φορά.
Στη Θάλασσα όλα μοιάζουν ίδια αλλά ποτέ δεν είναι. Κάπως έτσι κι αυτή η πόλη.
Εκεί που την βαριέσαι, εκει και θα σου δώσει μια άλλη εικόνα μια άλλη οπτική και θα την ξανακοιτάξεις με άλλο μάτι.
Κάτι που με “ενοχλούσε” πάντα σ αυτή την πόλη ήταν η ομορφιά της. Ναι η ομορφιά της. Αυτή η ομορφιά που σε καθηλώνει και από ένα σημείο και μετά σε “βολεύει” σε μια καθημερινότητα στην κυριολεξία στάσιμη.
Ο χρόνος στην πόλη αυτή ακόμη και σήμερα που η πληροφορία τρέχει με την ταχύτητα του φωτός κυλά με “άλλους” ρυθμούς.
Σ έναν κόσμο που αλλάζει με ασύλληπτες ταχύτητες αισθάνομαι ότι η πατρίδα μου, η πόλη μου ζει με την “ψευδαίσθηση” ότι αλλάζει.
Ναι συμβαίνει αλλά με τέτοιους ρυθμούς που είναι μαθηματικά αδύνατο να προλάβεις τις όποιες εξελίξεις..
Υπάρχουν πολλές στιγμές που πνίγομαι. Που εξαγριώνομαι, που εγκλωβίζομαι στην αφόρητη “κίνηση” την πόλης που σου προκαλεί ασφυξία..
Άλλες φορές παραιτούμαι. Ανέχομαι το μέτριο το αδιάφορο, το δε βαριέσαι…
Ενώ μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να φύγω απ την πόλη και την χώρα για καθαρά επαγγελματικούς λόγους έκανα την επιλογή μου
Ποτέ άλλωστε δεν έπαιρνα τις αποφάσεις μου με βάση το σήμερα αλλά πάντα με την λογική του που ήθελα να δω τον εαυτό μου στο μέλλον.
Μου πήρε πολλά χρόνια ώστε να αποδεχθώ την πραγματικότητα αυτής της πόλης. Μια Πόλη βαθιά συντηρητική και άτολμη μ ένα χρώμα σαν τον ουρανό της αυτές τις μέρες, γκρι.. Μια πόλη με βαθιά ιστορία, τοποθετημένη σε μια μαγική τοποθεσία, όμορφη..Μια πόλη που όλοι γουστάρουν να ζουν μα κανείς δεν θέλει να δουλέψει στους απαιτούμενους ρυθμούς πλην εξαιρέσεων .
Μια πόλη που διώχνει τους νέους που ως νέοι Τομ Σώγιερ την εγκαταλείπουν όταν τελειώσουν οι σπουδές τους . Βασικά για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς δεν τους διώχνει η πόλη αλλά οι άνθρωποι της.
Πάντα σκεφτόμουν για ποιο λόγο πρέπει να φύγω για να δω προκοπή.
Για πιο λόγο μου απαγορεύεται στην κυριολεξία να πιάσω τον ουρανό στον τόπο που ζω… Life is a bitch λένε.. κουραφέξαλα..
Αλλά ας πάμε για λίγο πίσω. Τι με κάνει να επιμένω λοιπόν; Τι είναι αυτό που με κάνει να μένω. Πολλά μπορώ να πω γι αυτό αλλά θα μείνω σε δύο.
Μια από τις προσωπικές αδιαπραγμάτευτες αξίες για μένα είναι η πάλη. Το να μένω εκεί που είμαι και να προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να βελτιώσω τα πράγματα. Η φυγή είναι ο εύκολος δρόμος τις περισσότερες φορές. Άλλοι δεν θα συμφωνήσουν με την άποψη αυτή αλλά για μένα η φυγή ήταν πάντα ο πιο εύκολος τρόπος. Το να πας όμως κόντρα στο ρεύμα, όχι απλά για να πας, έχει νόημα. Ειδικά δε όταν έχεις και όραμα τότε αξίζει τον κόπο.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη μ ένα μέτωπο μοναδικό προς την θάλασσα που την κάνει σε συνδυασμό με την ιστορία της και όποια αρχιτεκτονική της έχει απομείνει, μοναδική στον πλανήτη.
Μέσα σ αυτό βάλτε και τις καιρικές συνθήκες που την κάνουν μοναδικό ιστιοπλοϊκό προορισμό κυρίως για τα καταμαράν με τα οποία ασχολούμαστε. Και όχι μόνο.
Είναι το ιδανικό μέρος να χαλαρώσεις (το χαλαρά αλλιώς) και ιδανικός προορισμός γι αυτούς που ψάχνουν κάτι διαφορετικό. Έχει και την Χαλκιδική δίπλα διότι σαν την Χαλκιδική δεν έχει!
Είναι μια πόλη που ως επισκέπτης θα την λατρέψεις. Μια βόλτα στο κέντρο, στην άνω πόλη, στα λαδάδικα θα σε πάει πολλά χρόνια πίσω. Αυτή είναι η γοητεία αυτής της πόλης. Η Ιστορία της, οι μυρωδιές της, μια πόλη πολυπολιτισμική.
Μια πόλη που θα μπορούσε να μετατραπεί σε παγκόσμιο ναυταθλητικό κέντρο που θα μπορούσε να γεννήσει γνώση η να συγκεράσει την γνώση του κόσμου όλου πάνω στο δικό μας αντικείμενο. Και πόσα ακόμη όμορφα θα μπορούσα να πω..
Ως εδώ όμως..
H Θεσσαλονίκη για μένα είναι μια πόλη που με πληγώνει. Ίσως αυτό να είναι και το κίνητρο μου να επιμένω και να προσπαθώ σ αυτό που γνωρίζω να κάνω. Αυτό το «δεν γίνεται» που κυριαρχεί με τρελαίνει..
Η «άρνηση» παραδοχής της πραγματικότητας σε αρκετά πράγματα.
Η προσπάθεια να μείνουν όλα ίδια και το μόνο που αλλάζει σ αυτή την πόλη να είναι η μόδα, τα καφέ και τα εστιατόρια.
Το μοναδικό που δεν αλλάζει είναι τα μυαλά μας και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε και βλέπουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν..
Αυτό το δε βαριέσαι ρε αδερφέ, τα λόγια τα πολλά, που καταλήγουν στην εξής έκφραση, «εγώ το είπα ότι θα γίνει έτσι» αλλά όταν ρωτάμε γιατί δεν αποτράπηκε το «κακό» καταλήγουμε στην έκφραση «δεν είναι η δουλειά μου». Ποιανού δουλειά είναι προσωπικά δεν το κατάλαβα ποτέ.
Το αθηνοκεντρικό κράτος –η αιώνια δικαιολογία-το οποίο μας στραγγαλίζει όντας εμείς ανήμποροι να φτιάξουμε ότι μπορούμε μόνοι μας, βρίσκοντας λύσεις σε προβλήματα που μας ταλανίζουν χρόνια τώρα.
Μια πόλη με ασύλληπτο κυκλοφοριακό, χωρίς αστικές συγκοινωνίες η οποία γυρνάει παραδοσιακά γύρω απ΄ το κέντρο της.
Μ έπνιγε κι ακόμα με πνίγει αυτό. Στη θάλασσα της όμως και το άθλημα της ιστιοπλοΐας βρήκα τον άπλετο χώρο να δημιουργήσω που δεν είχα στην στεριά. Βρήκα τον δρόμο που με οδήγησε στις θάλασσες του κόσμου. Συναναστράφηκα με άλλους ανθρώπους οι οποίοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης μου. Ταξίδεψα σ΄ όλο τον κόσμο μ ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Στην αγκαλιά της ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ελεύθερος. Όταν είμαι μέσα εκεί αισθάνομαι πραγματικά ότι κανείς δεν μπορεί να με επηρεάσει,καθοδηγήσει, ελέγξει, επιβάλλει την θέληση του. Υπακούω στους νόμους της και αυτούς της φύσης. Εκεί μέσα είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Εκεί μέσα έμαθα να αντιμετωπίζω την αλήθεια όποια κι αν είναι όσο πόνο κι αν κουβαλάει. Έχω καταλάβει ότι η αλήθεια είναι το μόνο μέσο που σε βοηθά να βρεις τις πραγματικές λύσεις για τα όποια σου προβλήματα ώστε να καταφέρεις να φτάσεις εκεί που επιθυμείς.
Να είμαι ανοιχτός στο νέο και διαφορετικό χωρίς όμως να διαπραγματεύομαι τις βασικές αξίες μου. Μου έμαθε το μέτρο, να ακούω (ξέρω ότι πολλοί γελάτε) να παρατηρώ και πάνω απ όλα να αναρωτιέμαι γιατί. Να θέλω να μαθαίνω για πιο λόγο μου συμβαίνει αυτό που μου συμβαίνει.Κι όταν το γιατί δεν φτάνει να εξηγήσει τα ανεξήγητα εκεί μπαίνει το ένστικτό και το συναίσθημα. Αυτή είναι η περιοχή που μου αρέσει να κινούμε. Εκεί που η λογική τερματίζει και μπαίνει το συναίσθημα, το όνειρο, το θέλω. Εκεί που σου λένε όλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρεις, εκεί που τελειώνει η δική τους λογική ξεκινά η δική μου. Η άρνηση του «περιβάλλοντος» είναι ένα τεράστιο κίνητρο για μένα, και σ αυτή την πόλη η άρνηση περισσεύει όπως και η ομορφιά της που διεγείρει την φαντασία μου.
Αυτή η επιμονή, ίσως σε μερικές περιπτώσεις θα μπορούσες να την πεις εμμονή, είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό πάνω μου. Μια επιμονή που πηγάζει απ το πάθος και την αγάπη που έχω γι αυτό που κάνω, για τον τόπο μου,την πόλη μου.
Κι αν έχω κάνει λάθη. . . Αυτό που καταλαβαίνω όμως όσο περνούν τα χρόνια κι ο χρόνος μου εδώ «σώνεται» κι ο ήλιος οδεύει προς την δύση του, είναι ότι τα λάθη και οι αποτυχίες μου καθημερινά αρχίζουν να κερδίζουν όλο και περισσότερη αξία στο αξιακό μου σύστημα.
Αισθάνομαι ότι πάνω τους έχτισα την ικανότητα η οποία με βοήθησε να πετύχω πράγματα μα πάνω απ όλα μου έδωσε το δικαίωμα να μπορώ να συνεχίσω να το κάνω σε πολύ δύσκολους καιρούς για την πόλη και τη χώρα.
Άλλωστε όπως μου είπε και ένας άνθρωπος ο οποίος συνέβαλε κι αυτός στο οικοδόμημα που λέγεται Κώστας Τριγκώνης στον αθλητισμό και την ζωή δεν υπάρχει η λέξη ήττα. Η νικάς η μαθαίνεις. Χάνεις πραγματικά μόνο όταν τα παρατάς. Αυτό το πρόσθεσα εγώ.
Αγαπώ τον τόπο μου . Ο τόπος μου ως ένα βαθμό διαμόρφωσε αυτό που ο Κώστας είναι σήμερα. Ήταν η αφετηρία αυτού που ακολούθησε και είμαστε όλοι εδώ μαζί σήμερα. Αλίμονο σ αυτούς που ξέχασαν.. Οι μνήμες μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με εικόνες και ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα απ΄ αυτή την πόλη. Γνωρίζω ότι το πιο πιθανό σενάριο στον αγώνα που κάνω σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο να επηρεάσω τα μυαλά των ανθρώπων αυτής της πόλης μέσα απ΄ τις πράξεις μου θα καταλήξει σε ήττα. Δύσκολα τα βάζεις με την πλειοψηφία Ήττα είπα? Κώστα είπαμε… Ή νικάς ή μαθαίνεις. Χάνεις μόνο όταν τα παρατάς και προσωπικά δεν σκοπεύω να τα παρατήσω .. θα συνεχίσω να δίνω τον αγώνα μου με όποια μέσα διαθέτω προσπαθώντας για το καλύτερο.
by 
