Του Κώστα Τουτσίδη
Όταν έχεις απέναντι σου τον Κώστα Τριγκώνη είναι αδύνατον να περιοριστείς σε συγκεκριμένες ερωτήσεις για την ιστιοπλοΐα και μόνο. Η ευρύτητα γνώσεων και πνεύματος, η φιλοσοφία που έχει για τη ζωή και τον αθλητισμό και ο «ανήσυχος χαρακτήρας» του δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Με τον Κώστα είπαμε πολλά που είναι δύσκολο να αποτυπωθούν σε ένα και μόνο κείμενο. Ας μας επιτραπεί στο πρώτο μέρος της κουβέντας αυτής που παραθέτουμε σήμερα, να σταθούμε στο κυρίως αθλητικό κομμάτι. Αφορά περισσότερο την ιστιοπλοΐα και τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, στους οποίους ο Κώστας δεν θα είναι εκεί μετά από πολλές συμμετοχές. Έπεται και το δεύτερο μέρος όπου η συζήτηση περιστρέφεται και γύρω απο πολλά άλλα. Θα το διαβάσετε τις επόμενες ημέρες. Και πιστέψτε το, θα το απολαύσετε.. Μείνετε στο navysports.gr
Τι κάνεις τώρα που μετά από πολλά χρόνια είσαι εκτός προετοιμασίας Ολυμπιακών αγώνων;
«Πήρα ένα μήνα για να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω. Μια Ολυμπιακή προετοιμασία έχει πάρα πολλή ένταση και πολλές απαιτήσεις και αφιέρωσα αυτό το χρόνο τόσο στον Κώστα, να ξεκουραστώ όχι σωματικά αλλά πιο πολύ ψυχολογικά και στην οικογένειά μου. Ξέρεις καμιά φορά σταματάς πράγματα που κάνεις και θεωρείς ότι ο χρόνος θα σου περισσέψει. Πολύ σύντομα όμως μπήκα ξανά στη διαδικασία και ο χρόνος δεν περισσεύει».
Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα σου από δω και πέρα;
«Τώρα ετοιμάζομαι για το παγκόσμιο πρωτάθλημα Tornado στη Γερμανία μαζί με τον Ντάνη (Πασχαλίδη), θα προσπαθήσουμε να πάρουμε τον 6ο σερί τίτλο μας, έτρεξα μαζί με την ομάδα των Μάντη – Καγιαλή και τον Ανδρέα Παλερά τον πρώτο σταθμό του match racing tour. Θα τρέξω επίσης, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα A CAT, το οποίο είναι ένα σκάφος που “πετάει”. Για πρώτη φορά ένας Έλληνας θα συμμετάσχει και είμαι ο πρώτος Έλληνας που θα φέρει ένα τέτοιο σκάφος στην Ελλάδα. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά μέχρι να στήσω το συγκεκριμένο project, δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα και ευελπιστώ ότι θα βρω και κάποια οικονομική στήριξη έτσι ώστε να μπορέσω να κάνω κάποια πράγματα. Όλοι αυτοί οι αγώνες είναι ο ένας πίσω από τον άλλον. Δεν έχω κάποιες προσδοκίες όσον αφορά το παγκόσμιο του A CAT, πάω με ελάχιστη προπόνηση. Ιστιοπλοϊκά θα είμαι ΟΚ αλλά μέχρι να προσαρμοστώ στις «πτήσεις» του σκάφους.. εκεί θα έχω πιστεύω τις περισσότερες απώλειες σαν 
αποτέλεσμα. Με εξιτάρει το γεγονός ότι θα μπω σε κάτι νέο. Δεν με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Με ενδιαφέρει μόνο που θα είμαι εκεί, θα κάνω κάτι καινούργιο, διαφορετικό και θα αποκομίσω μια άλλου τύπου εμπειρία. Είναι κάτι που ήθελα πολλά χρόνια να μπω στη διαδικασία να το κάνω. Πιστεύω ότι τα «ιπτάμενα σκάφη» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα είναι στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες. Θεωρώ ότι μέσα από αυτή την εμπειρία θα μπορέσω να αποκτήσω την τεχνογνωσία που χρειάζεται. Η συγκεκριμένη κλάση είναι κιόλας ανοιχτή στην εξέλιξη, που είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Μέσα από αυτή τη συμμετοχή θα μπορέσω να φέρω όλη αυτή την τεχνογνωσία και στην Ελλάδα έτσι ώστε κάποια στιγμή αν κάποιος «τρελός» αποφασίσει σ αυτή τη χώρα να μπει στη διαδικασία αυτή να μπορέσω να βοηθήσω».
Είναι μια σκέψη για μελλοντική επαγγελματική σου ενασχόληση; Αυτό αντιλαμβάνομαι.
«Ναι είναι. Είναι η αρχή ενός συνολικού project το οποίο δεν είμαι σε θέση τώρα να αναλύσω. Είναι η αρχή μιας συνολικής ιδέας που έχω στο μυαλό μου και τη δουλεύω συνέχεια. Είμαι 46 χρονών και το γεγονός ότι σ αυτή την ηλικία μπορώ ακόμα και αγωνίζομαι είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι κορυφαίος κλπ, αυτά ας τα πούνε άλλοι για μένα. Πρέπει με κάποιο τρόπο αυτό που έχω μάθει και γνωρίζω καλά να μπορέσω να το «εκμεταλλευτώ» και να βοηθήσω όσο μπορώ κι εγώ νέους αθλητές είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό».
Η προπονητική είναι στις σκέψεις σου για ν ασχοληθείς;
«Με την προπονητική πάντα ασχολείσαι στην ιστιοπλοΐα. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άθλημα. Coaching έκανα στο παρελθόν, θα κάνω και στο μέλλον. Θεωρώ ότι αυτό δεν αναιρεί και την αγωνιστική σου δραστηριότητα. Για παράδειγμα κάνουμε στη Θεσσαλονίκη ένα training camp για σκάφη καταμαράν, για παιδιά ηλικίας από 16 – 20 χρονών. Θα γίνει από τις 27 ως και τις 29 Ιουνίου μόλις γυρίσω από το παγκόσμιο A CAT. Τέσσερα άτομα από τους προπονητές των πέντε ομίλων θα κάνουμε για τρείς μέρες μια παρουσίαση και θα πάρουν μια γεύση του καταμαράν εδώ στο Ναυτικό όμιλο Θεσσαλονίκης. Γενικά έχουμε πολύ καλές ιδέες, έχουμε πράγματα να κάνουμε, αγαπάμε αυτό που κάνουμε και έχουμε ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο το συναθλητή μας και τα μικρά παιδιά που ξεκινάνε».
Οι Ολυμπιακοί αγώνες θα σου λείψουν;
«Είναι δύσκολη η απάντηση. Συναισθηματικά ναι θα μου λείψουν. Ξεκινήσαμε άλλωστε με τη Σοφία (Μπεκατώρου) αυτό το εγχείρημα με στόχο να φτάσουμε εκεί. Βλέποντας ότι αγωνιστικά δεν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες μας, βάλαμε τα πράγματα κάτω και 
πήραμε αποφάσεις οι οποίες ακούγονται σκληρές και περίεργες αλλά το αποτέλεσμα νομίζω ότι είναι εμφανές. Η ομάδα πήρε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς αγώνες και πιστεύω ότι μπορεί να κάνει και την έκπληξη. Είναι η πρώτη φορά που το λέω αλλά γνωρίζοντας και τη Σοφία και το Μιχάλη πάρα πολύ καλά πιστεύω ότι υπάρχει η δυναμική και η δυνατότητα. Εγώ είμαι ΟΚ μ αυτό. Υπό την έννοια αυτή δεν θα μου λείψουν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Πιστεύω ότι με τον Α ή Β τρόπο θα είμαι εκεί γιατί έβαλα κι εγώ τον οβολό μου. Μ αρέσει να βλέπω τα πράγματα πολύ στωικά. Όταν κάτι δεν δουλεύει και δεν δουλεύει καλά πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή, να γίνει κάτι. Για μένα δεν είναι απαραίτητα ήττα. Είναι μια αλλαγή που πρέπει να γίνει και τα πράγματα να προχωρήσουν. Όταν εσύ είσαι συνειδητοποιημένος σαν άνθρωπος και καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν προχωράνε πρέπει να κάνεις κάτι. Σαν Κώστας πάντα νοιώθω περίεργα όταν είμαι απ έξω και κοιτάω, γιατί αυτό είχα μάθει και είχα συνηθίσει να κάνω. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία για το μετά».
Ολυμπιακοί αγώνες: “Με τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα δεν θα μου λείψουν”
«Από την άλλη όμως έτσι όπως έχουν εξελιχθεί οι Ολυμπιακοί 
αγώνες και με τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το σύστημα, δεν θα μου λείψουν καθόλου. Δεν έχω τίποτα με τη Βραζιλία ή με οποιαδήποτε χώρα διοργανώνει Ολυμπιακούς αγώνες αλλά υπάρχουν κάποιες απαιτήσεις. Η ιστιοπλοΐα θα γίνει σ έναν κόλπο που είναι μολυσμένος με χίλια δυο πράγματα. Πριν από δύο εβδομάδες ομάδες που ήταν στη Βραζιλία και κάνανε προπόνηση, δύο τους κλέψανε τους τα πήραν όλα. Την επόμενη ημέρα έξω από το σημείο που κάνανε προπόνηση έπεσαν πυροβολισμοί και σκοτώθηκε κόσμος. Εγκληματικότητα, κλοπές χίλια δυο. Δύο βασικά πράγματα όπως η μόλυνση στο θαλάσσιο στίβο και η ασφάλεια. Δεν καταλαβαίνω. Οι αθλητές υπολογίζονται ή όχι; Οι αθλητές είναι το σημαντικότερο κομμάτι μιας τέτοιας διοργάνωσης. Πως είναι δυνατόν να μεταχειρίζεσαι τους αθλητές κατ αυτόν τον τρόπο; Δεν είμαι επαναστάτης ούτε θέλω να ρίξω μομφή σε κάποιον αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Οι Βραζιλιάνοι δεν έκαναν τίποτα για ν αλλάξει η κατάσταση, οι υπόλοιποι που εμπλέκονται δεν έκαναν τίποτα για να πιέσουν τους Βραζιλιάνους για ν αλλάξει η κατάσταση. Αν είναι στη μέση τα οικονομικά το ένα ή το άλλο εμένα δεν μ ενδιαφέρει. Οι αθλητές απ όλο τον κόσμο θα πάνε ν αγωνιστούν. Και θα αγωνιστούν με ρίσκο για τη ζωή τους και για την υγεία τους».
Μπορεί να κάνει κάτι ένας αθλητής για να προστατευτεί από μόνος του;
«Δεν υπάρχει ουσιαστικά δυνατότητα να προστατευτεί. Πας εμβολιάζεσαι κλπ αλλά πάντα υπάρχει το ρίσκο. Υπάρχει ο ιός Ζίκα, υπάρχουν ένα σωρό βακτηρίδια μέσα στο νερό, πάρα πολλοί αθλητές αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα, δεν υπάρχει τρόπος προστασίας».
Μήπως αυτό λειτουργήσει ανασταλτικά και θα είναι και ένας λόγος για να μην δούμε αγωνιστικά καλές επιδόσεις;
«Δεν νομίζω. Πιστεύω ότι ο κάθε αθλητής απ τη στιγμή που θα μπει μέσα στον αγώνα από ένα σημείο και μετά φεύγει απ το μυαλό του, το ξεπερνάει. Για πολλούς όμως θα είναι αντικίνητρο πριν για το αν θα συμμετάσχουν. Διάβαζα για παράδειγμα ότι στο μπάσκετ ο Παου Γκασόλ σκέφτεται αν θα συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες λόγω του ιού Ζίκα. Όταν ένας αθλητής επαγγελματίας πληρώνεται 15 και 20 εκατομμύρια δολάρια για πιο λόγο να πάει και να ρισκάρει να τον τσιμπήσει ένα κουνούπι, να τον πετύχει μια σφαίρα ή αν τον απαγάγουν στο δρόμο; Για ποιο λόγο να μπει σα αυτή τη διαδικασία; Ο κάθε αθλητής θα πει θα έρθω στους Ολυμπιακούς αγώνες αλλά πρέπει να μου εξασφαλίσεις κάποια πράγματα. Αλλιώς δεν έχω λόγο να έρθω».
Θεωρείς ότι η Δ.Ο.Ε δεν έχει εξασφαλίσει στο μέγιστο βαθμό την προστασία των αθλητών;
«Θεωρώ ότι η δουλειά θα γίνει. Στο τέλος η ασφάλεια θα υπάρξει και θα περιχαρακωθεί η διοργάνωση. Αυτή τη στιγμή όμως υπάρχουν πολλές ομάδες εκεί που κάνουν προετοιμασία και δεν μιλάω μόνο για την ιστιοπλοΐα και εκεί υπάρχουν κενά. Αντιλαμβάνομαι ότι οι Βραζιλιάνοι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Έτσι είναι η χώρα τους. Πήγα και τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Όταν όμως αναλαμβάνεις ένα τέτοιο event όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες πρέπει να κάνεις και κάποια πράγματα που είναι σημαντικά. Δεν περίμενα ότι θα ήταν έτσι. Είναι ένα σοκ όταν πας εκεί. Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι μια γιορτή όπου πρέπει να εφαρμόζονται συγκεκριμένα στάνταρ. Δεν μπορεί κανείς να μην εξασφαλίζει την υγεία και την ασφάλεια των αθλητών. Δυστυχώς όμως αντιλαμβάνομαι ότι ζούμε σε μια εποχή που η ανθρώπινη ζωή έχει γίνει πολύ φτηνή».
Από τους Ολυμπιακούς αγώνες που πήρες μέρος σε ποιους οι συνθήκες πιστεύεις ότι ήταν οι καλύτερες;
«Στο Σίδνεϊ και στην Αθήνα. Η πρώτη μου συμμετοχή ήταν στην Ατλάντα όπου η ιστιοπλοΐα έγινε στη Σαβάνα 500 μίλα μακριά απ την Ατλάντα. Μπαίναμε σ ένα μηχανοκίνητο καταμαράν και πηγαίναμε μια ώρα δρόμο πάνω σε μια πλωτή εξέδρα στις εκβολές του Savana River. «Δεν υπήρχε αυτό το έργο!». Ήταν πολύ μεγάλη η ταλαιπωρία μας. 45 λεπτά να πας στο χώρο όπου θα πάρεις το καταμαράν και μετά μια ώρα με το καταμαράν για να βγεις έξω. Για να κάνεις δύο ώρες ιστιοπλοΐα έτρωγες συνολικά οκτώ ως δέκα ώρες την ημέρα. Σίδνεϊ και Αθήνα ήταν εξαιρετικά. Όλοι μιλούσαν για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη που ήταν από τους καλύτερους κι αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο. Πήγα πολλές φορές στη Βαρκελώνη. Όλα είναι κοντά πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, πολύ όμορφη πόλη. Αντίστοιχα και στην Αθήνα έγινε εξαιρετική δουλειά. Δεν το λέω γιατί ήταν στο σπίτι μας. Σαν έλληνες γενικότερα λειτουργήσαμε άψογα εκείνες τις 20 ημέρες. Μακάρι να συνεχίζαμε μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες να συνεχίζαμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο και να μην το βλέπαμε ως ένα μεμονωμένο γεγονός. Έζησα την ατμόσφαιρα και με την οικογένεια μου και ήμασταν εξαιρετικοί και σαν οργανωτές και σαν οικοδεσπότες και σαν άνθρωποι. Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε εκείνες τις 20 μέρες ποια είναι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα σε σχέση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, σήμερα θα ήμασταν σε μια άλλη κατάσταση».
Συνεχίζεται… Mείνετε στο navysports.gr
by 
