Του Κώστα Τουτσίδη
Προ ημερών δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε στο navysports.gr ο Κώστας Τριγκώνης. Σήμερα σας παρουσιάζουμε το δεύτερο μέρος όπου ο κορυφαίος αθλητής δεν αναφέρεται μόνο στον αθλητισμό αλλά και σε πολλά άλλα θέματα που αγγίζουν την ελληνική κοινωνία. Ίσως, για όσους δεν έτυχε να διαβάσετε το πρώτο μέρος, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ανατρέξετε σ αυτό, (υπάρχει στα βασικά θέματα του slide στην πρώτη σελίδα), για να έχετε πιο ολοκληρωμένη άποψη για όσα ενδιαφέροντα συζητήσαμε με τον Κώστα. Άλλωστε συνεχίζουμε σήμερα από το σημείο που σταματήσαμε…
Έζησες αυτή τη γιορτή των Ολυμπιακών αγώνων και ειδικότερα της Αθήνας. Τι συναισθήματα σου προκαλεί να βλέπεις την παρακμή που υπάρχει σήμερα τόσο στις εγκαταστάσεις όσο και γενικότερα;
«Για μένα η παρακμή είναι στο μυαλό μας. Η Ελλάδα ιστορικά έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολες στιγμές. Το πρόβλημα είναι ότι από τις δύσκολες στιγμές που έχει περάσει έχει κρατήσει μόνο τον ηρωισμό. Δεν έχει κρατήσει τον παραδειγματισμό. Ο ηρωισμός μάλιστα έχει λειτουργήσει με λάθος τρόπο. Αντί να μας παρακινήσει στο να μιμηθούμε τους προγόνους μας και να κάνουμε αντίστοιχα πράγματα, βολευόμαστε στο γεγονός ότι είμαστε απόγονοι τους. Αν
είμαστε. Γιατί εγώ σήμερα δεν τολμώ να πω ότι είμαι απόγονος τους. Όχι ότι αισθάνομαι πως αυτοί δεν ήταν έλληνες.. προς Θεού! Απλώς εμείς έχουμε μεταλλαχθεί και δεν έχουμε καμιά σχέση μαζί τους και μ αυτά που πρέσβευαν. Νομίζω ότι πρέπει ν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Να έχουμε ένα όραμα. Αυτοί οι άνθρωποι πάλευαν για ένα ιδανικό. Πάντα υπήρχε κάτι για το οποίο πάλευαν. Σήμερα που η Ελλάδα είναι επτά χρόνια στην κρίση αυτό το ιδανικό δεν το βλέπω πουθενά. Η λύση είναι εκεί. Το ιδανικό, ο στόχος, είναι αυτό που θα βάλει τον ακρογωνιαίο λίθο στο πλάνο του.. ¨πως θα φτάσω εκεί¨.
Από πού πιστεύεις ότι πρέπει να προέλθει αυτό το ιδανικό;
«Πιστεύω στη δύναμη και της μονάδας και της ομάδας. Μια ομάδα αποτελείται από μονάδες. Κάθε μονάδα μέσα σε μια ομάδα έχει μια δουλειά. Αν θεωρήσουμε ότι κάθε μονάδα είναι ένας κύκλος μια ομάδα είναι επικαλυπτόμενοι κύκλοι. Δυστυχώς εμείς ο καθένας 
λειτουργεί στο δικό του κύκλο δεν επικαλύπτεται με τον κύκλο του αλλουνού. Οριοθετούμε το χώρο μας και δεν έχουμε αντιληφθεί πόσο άρρηκτα συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας. Θεωρώ ότι αυτό είναι το μείζον πρόβλημα που έχουμε. Θα μπορούσαμε να λέμε πολλά, όπως ότι το πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύεται το ένα ή το άλλο κλπ. Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα τα βρίσκει και τα κάνει. Δεν είμαι ο αρμόδιος να κρίνω αυτούς τους ανθρώπους όποιοι κι αν είναι, αλλά κάποιοι τους επέλεξαν. Κάποιοι τους ψήφισαν. Ο έλληνας έμαθε να τρώγεται με τα ρούχα του και να βρίσκει δικαιολογίες ότι φταίει ο ένας ή ο άλλος. Όλη την ώρα στην κλάψα! Δεν γίνεται έτσι. Ο καθένας πρέπει να κοιτάξει να κάνει τη δουλειά του και να την κάνει όσο καλύτερα κι όσο πιο έντιμα μπορεί. Ας ξεκινήσουμε από αυτό».
«Ήμουν πριν λίγο καιρό στη Γερμανία κι ¨έτρεξα tornado¨ μ έναν κύριο 61 χρόνων. Ο άνθρωπος περίμενε υπομονετικά πολλά χρόνια να τρέξει έναν αγώνα μαζί μου, του το είχα υποσχεθεί. Ήταν εξαιρετικός για πάρα πολλούς λόγους. Όταν τελείωσε ο αγώνας του έδωσα μια μικρή έκθεση με τον αγώνα, τι κάναμε τι δούλεψε και τι όχι τη πήγε και τι δεν πήγε καλά κλπ. Ο άνθρωπος αυτός μου είπε: «ήταν εξαιρετικό αυτό που έζησα τρεις μέρες στον αγώνα μαζί σου και μου έκανε εντύπωση το γεγονός της αυτοκριτικής. Ότι ήσουν στην ομάδα κι ενώ ξέρεις ότι είσαι πάρα πολύ καλός και θα μπορούσες έντεχνα να πασάρεις τις ευθύνες δεξιά κι αριστερά, δεν έδωσες καμιά δικαιολογία στον εαυτό σου ούτε μίλησες για τις δικές μου αδυναμίες πάνω στον αγώνα. Ήσουν ακούραστος οργανωμένος και έδινες προσοχή στη λεπτομέρεια. Φαντάζομαι ότι έτσι θα είσαι και στην Ελλάδα». Απόρησε όταν του είπα ότι στην Ελλάδα δεν μπορώ να είμαι έτσι. Εκεί υπήρχαν πράγματα που έγιναν βάσει συγκεκριμένου προγράμματος. Οπότε ρώτησα ποιες ήταν οι προσωπικές του ανάγκες τι ήθελε να κάνει στον αγώνα πως θα οργανωθούμε κλπ. Τα βάλαμε στη σειρά κι όταν ξέρουμε πια τι πρέπει να γίνει, ο χρόνος περισσεύει. Εκεί όλα λειτουργούν ομαλά γιατί ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, πιστοποιημένα και βάσει συγκεκριμένων διαδικασιών. Στην Ελλάδα δεν μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα. Εδώ κλείνω για παράδειγμα ένα ραντεβού με κάποιον και δεν ξέρω αν θα έρθει αν το εννοεί ή δεν το εννοεί, μιλάμε συνεχώς στα τηλέφωνα, μπόρεσα δεν μπόρεσα κλπ. Όλοι είμαστε σε μια τέτοια φάση γιατί και να θέλεις να είσαι ακριβής και οργανωμένος, είσαι μέλος μιας αλυσίδας, θα σε «κρεμάσει» κάποιος άλλος. Οπότε αναγκάζεσαι να μπεις σ αυτή τη διαδικασία».
Τι εντύπωση του έκανε αυτό που του είπες;
«Ο άνθρωπος «έμεινε» γιατί του έδωσα ακριβώς την εικόνα και του εξήγησα από πού ξεκινάει αυτό. Του εξήγησα ότι οι έλληνες δουλεύουν πάρα πολύ και είναι πολύ σκληροί στη δουλειά, δυστυχώς όμως οι ώρες που δουλεύουν δεν αποδίδουν. Όταν εγώ χρειάζομαι δύο ώρες να επιβεβαιώσω ένα ραντεβού που δεν ξέρω τελικά αν θα γίνει γιατί κι αυτόν τον άνθρωπο μπορεί να τον «κρεμάσει» κάποιος άλλος, ή όταν πας σε μια δημόσια υπηρεσία για ένα χαρτί και δεν θα το πάρεις ποτέ ή πας σε μια τράπεζα που υπολογίζεις να τελειώσεις σε 10 λεπτά και κάνεις πάνω από μια ώρα, όλα αυτά για να διορθωθούν χρειάζεται να παρθούν αποφάσεις από αλλού. Γι αυτό εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν εσωστρεφείς εταιρίες που ειδικά μετά την επιβολή των capital control η μόνη επαφή που θέλουν να έχουν με την ελληνική πραγματικότητα είναι ένα Internet banking κι ένα λογιστή να τους κρατάει τα λογιστικά».
Δικαιολογείς τους έλληνες που φεύγουν και ψάχνουν επαγγελματικά την τύχη τους στο εξωτερικό;
«Απόλυτα. «Μπουκώνω» που το λέω γιατί κι εγώ ανήκω σ αυτή την περίπτωση. Όταν ένας άνθρωπος έχει κάνει όνειρα για τη ζωή του τι μπορείς να κάνεις; Να τον «θάψεις» εδώ; Δεν μπορείς να τον 
κρατήσεις. Αν εγώ δεν μπορώ να προσφέρω κάτι στο παιδί μου για να μείνει εδώ, με πληγώνει, αλλά θα φύγει. Τι να του πω; Μην ονειρευτείς; Μην δουλέψεις; Μην προσπαθήσεις για τη ζωή σου ή για την οικογένεια που θα κάνεις; Αυτός είναι ο φυσικός κύκλος των ανθρώπων. Είναι τόσο απλό. Αν με ρωτάς αν θα ήθελα να φεύγουν απ τη χώρα, η απάντηση είναι όχι. Αλλά ποιος να κάτσει μα αυτές τις συνθήκες;»
Εσύ το έκανες και λόγω του αθλητισμού. Ξέφυγες από την ελληνική πραγματικότητα.
«Είχα αυτή τη διέξοδο. Αλλά αν με ρωτάς με πληγώνει. Άμα ρωτήσεις κι άλλους σαν κι εμένα τα ίδια θα σου πουν. Κάποιοι μάλιστα αντιδρούν και με θυμό ή με παράπονο. Εγώ δεν θυμώνω πια ούτε παραπονιέμαι. Αυτό που μ ενδιαφέρει είναι πως θα μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου και να προχωρήσω να πάω παρακάτω. Να προσφέρω αυτά που μπορώ στη χώρα μου, στην οικογένειά μου, σ εμένα και στα νεότερα παιδιά. Μ ότι καταγίνομαι αυτό μ ενδιαφέρει. Πως θα ξεπεράσω κάποια προβλήματα να πάω παρακάτω και αυτό είναι το μεγάλο σχολείο του αθλητισμού. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται. Έχει δοθεί η εικόνα της επιτυχίας του ενός ή του άλλου, ότι ο αθλητής είναι μέλος ενός star system, ο διάσημος που δεν περνάει απαρατήρητος κλπ αλλά αυτή δεν είναι η πραγματικότητα».
Σ ενοχλεί όταν κάποιοι προσπαθούν να σε προσεγγίσουν όταν έρχεται η επιτυχία, το μετάλλιο και μετά απομακρύνονται;
«Το καταλαβαίνω. Το «χωριό» που λέγεται Ελλάδα είναι πάρα 
πολύ μικρό. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Οι περισσότεροι ξέρουμε ποιος είναι ο καθένας μας. Εμένα μ αρέσει να ζω εν ειρήνη. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τα πιστεύω μου. Δεν θα με δεις για παράδειγμα σε πολιτικές συγκεντρώσεις ή σε πράγματα που δεν τα πιστεύω. Αν θα με δεις θα είναι μόνο γιατί θα είμαι αναγκασμένος για κάποιο λόγο να το κάνω. Όπως η προβολή του αθλήματος κλπ».
Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετώπισες έναν 11χρονο που σου έστειλε μήνυμα στο facebook και του έδωσες ένα κίνητρο, να πετύχει έναν στόχο έτσι ώστε μέσα από αυτή τη διαδικασία να μπορεί να έχει και την απάντηση σου. Η ενασχόληση σου με τα μικρά παιδιά σε γεμίζει σαν άνθρωπο;
«Ατελείωτα! Νοιώθω πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον γι αυτά τα παιδιά παρά για τους μεγάλους. Να το εξηγήσω. Εδώ που φτάσαμε ως Ελλάδα φτάσαμε λόγω μιας νοοτροπίας που αποδεχθήκαμε ή και καλλιεργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Για να μπορέσει ν αλλάξει η κατάσταση πρέπει ν αλλάξει η νοοτροπία. Ν αλλάξουν δηλαδή μια σειρά από συνήθειες μας που χτίζουν ουσιαστικά τον τρόπο σκέψης μας. Οι Άγγλοι – που δεν τους συμπαθώ και σαν λαό – έχουν ένα πολύ ωραίο απόφθεγμα που λέει «δεν μπορείς να διδάξεις σ ένα γέρο σκύλο νέα κόλπα». Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που μέσα απ όλη αυτή τη διαδικασία αυτοί που ¨πληρώνουν το μάρμαρο¨ στην Ελλάδα είναι οι νέοι. Μιλάω και σαν πατέρας και σαν σκεπτόμενο άτομο – δεν θα τολμήσω να πω πολιτικοποιημένο – που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι μια χώρα πληθυσμιακά πεθαίνει. Αυτό δεν το καταλαβαίνει κανένας. Κι αντί να δώσουν κίνητρα στους νέους να πάρουν τα σκήπτρα και να προχωρήσουν θεσπίζουν αντικίνητρα. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Έχεις μια νέα γενιά, παράγεις επιστήμονες, μ αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα όποιο κι αν είναι, οι οποίοι σηκώνονται και φεύγουν. Όλοι κυνηγάνε «ελληνικά κεφάλια» και αδυνατεί η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί το προσωπικό που παράγει προς όφελος της. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Η γίνεται λόγω βλακείας ή με σκοπό. Γι αυτό μου αρέσει να ασχολούμαι με μικρά παιδιά. Τα μικρά παιδιά μπορείς να τα περιχαρακώσεις κι αν έχεις όραμα να τα βοηθήσεις να βγάλουν τον καλό τους εαυτό και να ξεδιπλώσουν το χαρακτήρα τους. Δεν πρέπει να μένουμε γαντζωμένοι στο παλιό και ν αρνούμαστε ότι αυτό φεύγει και θα έρθει κάτι άλλο».
Πρόσφατα στην ημερίδα που διοργάνωσε ο ΠΣΑΤ και στην οποία ήσουν ομιλητής, είπες απευθυνόμενος στους φοιτητές αθλητικής δημοσιογραφίας, ότι το λάθος είναι πως η δική μας γενιά σκέφτεται για σας με το μυαλό το δικό μας ενώ θα έπρεπε να σκέφτεται με το μυαλό το δικό σας.
«Προσπαθώ πάντα αυτά που λέω να τα τηρώ και μ αρέσει να εκφράζω αυτά που σκέφτομαι».
Έχει κάνει λάθη η γενιά η δική μας γενιά;
«Πάρα πολλά. Κι εγώ για τον εαυτό μου λέω ότι έχω κάνει πάρα πολλά λάθη. Αλλά ξέρεις κάτι; Εμένα δεν με φοβίζουνε τα λάθη. Αυτό που με φοβίζει είναι τα λάθος κίνητρα. Όποιος κάνει κάτι κάνει και λάθη. Έτσι έρχεται η εξέλιξη. Μέσα από τα λάθη και την αμφισβήτηση. Αν τα κίνητρα σου είναι περίεργα τότε τα λάθη μπορεί να είναι και εσκεμμένα. Ή αν δεν έχεις κίνητρα τότε δεν κάνεις τίποτα. Εκεί είσαι zero. Σου κάνουν εγκεφαλογράφημα και βγαίνει ευθεία».
Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνεις να υπάρχει μια ισοπεδωτική αντίληψη σε κάποια πράγματα;
«Αυτό που μ ενοχλεί είναι ότι δεν βλέπω καμιά αντίδραση. Δεν εννοώ να πάρουμε το σφυρί και το πιστόλι και ν αρχίσουμε να σκοτώνουμε κόσμο. Εννοώ να μιλήσουμε. Διαλογική διάλεκτος. Να μιλήσουμε όμως πραγματικά και ν ακούμε ο ένας τον άλλο. Για να πάμε όμως πάλι στον αθλητισμό και στα παιδιά, εμένα μ αρέσει πάρα πολύ ν ασχολούμαι με τα παιδιά με γεμίζει ενέργεια και μέσα από αυτό ανανεώνομαι κι εγώ. Ανανεώνομαι σαν σκέψη, βλέπω πράγματα, που λόγω εμπειρίας και λογικής.. παραβλέπω και τα ξαναθυμάμαι. Αντιλαμβάνομαι ότι με αφορούν κι ας είμαι 46 χρονών πια κι όχι 9, 10 ή 11. Τα παιδιά δεν είναι τόσο αθώα πια. Έχουμε κάνει μεγάλη ζημιά. Για μένα το θέμα είναι αν έχουμε τη δυνατότητα να το αντιληφθούμε και να τα αλλάξουμε».
Ο προπονητής πρέπει να είναι και ψυχολόγος και
παιδαγωγός;
«Απ όλα είναι ο προπονητής όταν ασχολείται μ ένα παιδί 7 ώρες. Είχα πρόσφατα μια διαφωνία μ έναν εκπαιδευτικό της κόρης μου που είπε ότι το παιδί μου είπε κάτι στο σχολείο και το απέδωσε στο ότι η οικογένεια δεν έκανε τα δέοντα για το παιδί και γι αυτό το παιδί συμπεριφέρθηκε μ αυτό τον τρόπο. Δεν θύμωσα. Του είπα το καθημερινό πρόγραμμα της κόρης μου. Στα δικά του χέρια το παιδί ήταν 7 ώρες την ημέρα. Άλλες 5 με 6 ώρες στα χέρια του προπονητή και όταν ερχόταν σπίτι εμείς ζήτημα να είχαμε μισή ώρα ποιοτική μαζί της. Όταν του είπα τα ωράρια του εξήγησα ότι βάσει χρόνου και ανθρώπων που ασχολούνται με το παιδί εμείς σαν γονείς έχουμε το μικρότερο ποσοστό. Αυτός ο δάσκαλος είχε μεγάλη ευθύνη, αλλά επειδή δεν ήθελε να την αναλάβει «πετούσε τη μπάλα στην κερκίδα». Εγώ αυτή την ευθύνη την αντιλαμβάνομαι και μέσα από τα παιδιά ξαναζώ τη δική μου ζωή».
Με τον τρόπο που σκέφτεσαι σήμερα θα άλλαζες αν μπορούσες πράγματα απ όσα έκανες στο παρελθόν;
«Τίποτα δεν θα άλλαζα γιατί αν τα άλλαζα δεν θα ήμουν αυτός που είμαι τώρα. Αυτά με έκαναν αυτό που είμαι. Ποιο είναι το νόημα να πεις μετάνιωσα και θα άλλαζα κλπ. Δεν θα ήμουν αυτός που είμαι θα είχα άλλο τρόπο σκέψης. Αυτό που είμαστε όλοι κι αυτό που γινόμαστε είναι το σύνολο των εμπειριών μας».
Αυτή την φιλοσοφία για το πώς πρέπει να είναι ο αθλητισμός βλέπεις να την έχουν κι άλλοι;
«Την έχουν κι άλλοι. Ένας αθλητής τον οποίο θαυμάζω στην Ελλάδα γιατί ήταν ακέραιος και μεγάλος αθλητής είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Θα σου πω και για άλλους όπως ο Γκάλης ο Γιαννάκης, από την ιστιοπλοΐα η Σοφία Μπεκατώρου, ο Μπουντούρης, αλλά ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι γιατί πάνω απ όλους βάζω τον συγκεκριμένο. Σ ένα άθλημα στο οποίο θα μπορούσε να αλλοτριωθεί από τον πλούτο και τη δόξα αυτός παρέμεινε ακέραιος και ηθικός σαν χαρακτήρας και παράλληλα κορυφαίος αθλητής».
by 
